ল'নলী প্লেনেটৰ সেই কিতাপখন কেতিয়াও পঢ়া নাছিলোঁ। কেতিয়াও সাহস হোৱা নাছিল, এখন শক্তিহীন পাছপৰ্ট লৈ এনেকুৱা যাত্ৰা সফল হ'ব পাৰে বুলি। পিছে এজন যাযাবৰ যাত্ৰীৰ বাবে এয়াই তিৰ্থ। প্ৰায়ে ৩ বছৰ মান খুব গৱেষণা কৰি ঠাইবোৰৰ আও ভাও লৈ, বতৰৰ অনুমান লৈ, চাইনা আৰু ৰাছিয়াৰ ভিজা সংগ্ৰহ কৰি, মই ঢাপলি মেলিলো ৰাছিয়াৰ মস্ক'ৰ পৰা চাইনাৰ বেইজিং চহৰলৈ তিনিখন দেশৰ সীমা নেওচি এই দুৰ্গম (কাৰণ দুইখনে কমিউনিষ্ট দেশ আৰু কোনো দেশৰ নাগৰিকে ইংৰাজী ভাষাৰ ব্যৱহাৰ নাজানে) মহাযাত্ৰা কৰিবলৈ বুলি। ইউৰোপৰ ডেকাবোৰে স্নাতক কৰা পিছত প্ৰায়ে এনে ধৰনৰ যাত্ৰা কৰে, মূল কথা তেখেত সকলে বিভিন্ন প্ৰান্তৰ বিভিন্ন সভ্যতাৰ জ্ঞান লবলৈয়ে যাত্ৰা কৰে, কিন্তু ভাৰতীয় নাই বুলিয়ে কব পাৰি (সাংস্কৃতিক আৰু আৰ্থিক বাধাগ্ৰস্ত) । ট্ৰাঞ্চ-চাইবেৰীয়ান যাত্ৰা বুলি কলে( যি বাটে পথেৰে অতিক্ৰম কৰা হয়, বিমান যোগে নহয়)। মোৰ যাত্ৰা আৰম্ভ হ'ল ১২ ছেপ্তেম্বৰত ২০১৮ ডহাৰ হামাড আন্তৰাষ্ট্ৰীয় বীমান বন্দৰৰ পৰা মস্ক'ৰ ডমেডেড'ভ' এয়াৰপৰ্টলৈ। অৱতীৰ্ন হয়ে যাত্ৰা কৰিলো এৰ' এক্সপ্ৰেছ মেত্ৰ'ত, যি চহৰৰ পাভেলেটস্কী ষ্টেচন লৈ সংযোজিত, এফালৰ যাত্ৰা প্ৰায়ে ৫০০ টকাৰ। পাভেলেটস্কীত অলপ খলাবমা লাগিছিলে যদিও শুধা পুছা কৰি (তাত ইংৰাজী প্ৰায়ে নাজানেই, গুগল অনুবাদকৰ ব্যৱসহাৰ কৰি কেইজনমান সৎ লোকেহে সহায় কৰে) সাধাৰণ মেত্ৰ' ব্যৱহাৰ কৰি বিখ্যাত ৰেড স্কুয়েৰ, ক্ৰেমলীন পালোহি। মস্ক'ৰ মেত্ৰবোৰ আকৌ বহু তলত, প্ৰায়ে ১০০ মিটাৰমান দ। গন্তব্য স্থানত অৱতীৰ্ণ হৈ আকে পাকে কোনোবা ফালেদি ওলালো গৈ ছেইণ্ট বাচিলচ কেথেড্ৰেল, বতৰ অলপ ডাৱৰীয়া আছিলে, ডাৱৰীয়া বতৰত আকৌ ফটোবোৰ ভাল নেদেখি, অলপ সময় চেইন্ট বাচিল কেথেড্ৰেলত কতাই, তাৰ পৰা খোজ কাঢ়ি প্ৰায়ে ২-৩ কিলোমিটাৰ দূৰৈত থকা গৰ্কী বাগিছালৈ গ'লো। খোজ কাঢ়ি যাত্ৰা কৰিলে জনসাধাৰণৰ দৈনন্দিন কাৰ্যসূচীবোৰ লক্ষ্য কৰিবলৈ ভাল,যেনে তাত ট্ৰাম, বিজুলীত চলা বাছ চলে আৰু লগতে কেনেধৰনৰ দোকান পোহাৰ। গৰ্কী বাগিচাখন আকৌ বহুত বিশাল, নিতৌ সন্ধিয়া তাত কিবা নাই কিবা কাৰ্যসূচী চলিয়েই থাকে, তাত থকা গেৰেজ কেফেত বহি প্ৰথম আহাৰ খালো মস্ক'ত, প্ৰথমতে অলপ খোকোজা লাগিছিল কাৰণ কোনো কৰ্মচাৰীয়ে ইংৰাজী নাজানিছিলে, সেই বাবে খাদ্যৰ তালিকাত আঙুলিয়াই দিয়ে অনুৰুধ কৰিলো। গৰ্কী বাগিচাৰ নিৰিবিলিত ১ ঘন্টামান বাগিচাখন উপভোগ কৰি আকৌ উভতি আহিলো ৰেড স্কুয়েৰলৈ তাতে ২ ঘন্টামান বহি, মস্ক' নদীখনৰ (এই নদীখন মস্ক' বুকুয়েদি পাৰ হয় আৰু ৰেড স্কুয়েৰ এই নদীৰে এটা কিনাৰতে অৱস্থিত) শীতল বতাহত দুই তোপালমান বৰষুণৰো আনন্দ ললো। সন্ধিয়া ৫ বজা মানত আকৌ এয়াৰপৰ্টৰ বিমুখে যাত্ৰা কৰিলো, ৰাতিৰ ১০ বজাত চাইবেৰিয়ানৰ বিমান লৈ পূৰ্ব চাইবেৰিয়াৰ ইৰকুটস্ক চহৰলৈ যি এছিয়া মহাদ্বীপত পৰে। এই যাত্ৰাটো দৰাচলতে ট্ৰেইনেৰে কৰিলে ভালকৈ ইকাটিৰেনাবাৰ্গ, অমস্ক, ন'ভ'চিভিৰ্ক্স চহৰো অনুভৱ কৰিব পাৰি, কিন্তু সময়ৰ টনাটনিত বিমানৰ ব্যৱহাৰ কৰিলো, ৫ঃ৩০ ঘন্টা এই যাত্ৰা পুৱা ৮ঃ০০ বজাত ইৰকুটস্কৰ বিমান বন্দৰত অৱতীৰ্ণ হ'লো। শৰৎকালৰ সময় কিন্তু - ১ ডিগ্ৰী আৰু বৰফেৰে স্ৱাগতম জনালে ইৰকুটস্ক চহৰে, মই হতবাক কাৰন মোৰ জ্ঞানত ২ দিন আগতে বতৰ ১০ ডিগ্ৰী মান আছিলে। এই বতৰৰ বাবে সাজু নাছিলো, তথাপিও কপি কপি এয়াৰপৰ্টৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিলো, বাছত ১৫টকা মানতে চহৰলৈ যাব পাৰিলো হয়, কিন্তু - ১ ডিগ্ৰীৰ বাবে ৰবলৈ সাহস নহ'ল,তাতে এজন বৃদ্ধ টেক্সীচালকে কলে চহৰলৈ ৫০০ টকা, সেই টেক্সী লৈ মংগোলীয় দূতাবাসলৈ ৰাৱানা হ'লো, উদেশ্য মংগোলীয়ৰ ভিজা, কাৰন কাটাৰত মংগোলীয়ৰ দূতাবাস নাই, আৰু সীমাৰ কাষতে থকা দূতাবাসত ভিজা পোৱা সহজ। চাইবেৰিয়াৰ সেই ঠান্ডাত ৯ঃ০০ বজাত গৈ উপস্থিত হ'লো দূতাবাসত কিন্তু আৰু ৩০ মিনিটৰ পিছতে দূতাবাস খুলিব বুলি গম পালো। শীতলময় বতৰত আকৌ খোজ কাঢ়ি মই মোৰ আৱাস ৰলিং ষ্টন হোষ্টেললৈ আহিলো, নিজকে অলপ পৰিস্কাৰ কৰি (মনত ৰাখিব মই প্ৰথম দিনা মস্ক' স্নান কৰা নাছিলো) আকৌ দূতাবাসলৈ গ'লো, তাত নথি পত্ৰ জমা দি ইৰকুটস্ক চহৰৰ অলপ খোজেৰে ভ্ৰমণ কৰিলো, তাতো ট্ৰাম, বিজুলীত চলা বাছ চলে, চাইবেৰীয়াৰ খ্যাত বাঘ 'বৰ্ব্বৰ' যি প্ৰায়ে লুপ্ত হৈ পৰিছে, এই চহৰৰ প্ৰতিক হয়। সন্ধিয়া ভিজা সহ পাছপৰ্টৰ সংগ্ৰহ কৰিলো। তৃতীয় দিনা বতৰ কিছু ফৰকাল হ'ল, আৰু মই মোৰ সূচী মতে খ্যাত বাইকল জলাশয়ৰ কাষতে অৱস্থিত লিষ্টভিয়াঙ্কা নগৰলৈ ৮ঃ০০ বজাত বাছ লৈ ৰাওনা হ'লো। প্ৰায়ে ২ ঘন্টাৰ অন্তৰত মই লিষ্টভিয়াঙ্কাৰ আৰাম্ভনিতে থকা বাছ স্থানত নামি দিলো, আৰু খোজ কাঢ়ি বগালো চেৰক্সী পাথৰটো। চেৰক্সী পাহাৰৰ পৰা বাইকলখন খুব ভালকৈ উপভোগ কৰিব পাৰি। বাইকলৰ সিপাৰে পাহাৰবোৰ বৰফৰে ঢাকি পৰিব লৈছে, এয়াই চাইবেৰিয়াৰ শৰৎ কাল। বাইকল জলাশয় এখন সাগৰ বুলি কলেও বেয়া নহয়, তাত সাগৰীয় জীৱও পোৱা যায়, আৰু এইখন ইমান বিশাল যে পৃথিৱীৰ ২০% মিঠা পানী ইয়াতেই আছে। এই বিশাল জলাশয় শীতৰ কালত বৰফৰ লেপেৰে ঢাকি পৰে, তেতিয়া তাৰ ওপৰদিও আহ যাহ, আনকি গাড়ীও চলে। দিনটো এই লিষ্টভিয়াঙ্কা আৰু আংগাৰা নদীৰ মুখৰ (বাইকল জলাশয়ৰ এখন নদী) সিপাৰে থকা পৰ্ট বাইকলত গাওঁত কটালো। সন্ধিয়া বাছ ধৰি আকৌ আহিলো ইৰকুটস্কলৈ। চতুৰ্থ দিনা পুৱাৰ ৮ঃ২০ বজাত পৃথিৱীৰ দীৰ্ঘতম ট্ৰেইন নং-০০২ মস্ক'- ভ্লাডিভ'স্ত'ক (প্ৰায় ১০০০০ কিলোমিটাৰ, ১২০ খন নগৰ, চহৰত ৰখে) ব্যৱহাৰ কৰি ইৰকুটস্কৰ পৰা উলান উদেলৈ আহিলো। উলান উদে হৈছে বুৰিয়াত ৰাজ্যৰ চহৰ আৰু ৰাছিয়াত বৌদ্ধ ধৰ্মৰ দ্বাৰ, আৰু তাত এটা পাহাৰৰ দাঁতিত অৱস্থিত আছ দাষ্টান ৰিনপ'চে বৌদ্ধ মঠ। তাতে লেনিনৰ বিশাল চিৰ মূৰ্তি আছে, চহৰখন মোৰ পৰিস্কাৰ আৰু ব্যৱস্থিত লাগিলে, মানুহবোৰ শ্বেত আৰু বহুতো মংগোলীয়া বৰ্ণৰ। উলান উদেৰ সূচী মোৰ এদিনৰে আছিলে। পঞ্চম দিনাৰ পুৱা ৭ঃ০০ বজাত মোৰ বাছ আছিলে মংগোলীয়াৰ ৰাজধানী উলান-বাটৰলৈ, আৰু এই যাত্ৰাৰ বাবে বাছত প্ৰায় ২০০০ টকা লয় আৰু সন্ধিয়া ৮ঃ০০ মানত উলান বাটৰ পোৱাই। বাছৰে দেশৰ সীমা পাৰ কৰাও এটা বেলেগ অনুভৱ আকৌ, কাৰন দুবাৰ মান ৰখি ইমিগ্ৰেচন পাৰ কৰিব লাগে। ৰাছিয়াৰ সীমাত খ্যাগ্ট আৰু মংগোলীয়াৰ সীমাত অাল্তানবুলাগত। সন্ধিয়া উলান বাটৰ বাছ স্থানত নামি এটা সুন্দৰ দৃশ্যৰ, যাত্ৰীসকলক নিবলৈ আৱাসবোৰে গাড়ী পঠাই দিয়াৰ, ১৩ ঘন্টাৰ বাছ যাত্ৰাৰ পিছত আকৌ বাহন ধৰি উলান-বাটৰৰ সেই সন্ধ্যাৰ ভীড়ত অকলে উলাবৰ মানসিক শক্তি নাছিলে। গ'ল্ডেন গবি হোষ্টলত মোৰ বাবে ৰৈ আছিলে নেডাৰলেণ্ডৰ ভাইটি এন্জ' আৰু ভিয়েটনামৰ বান্ধবী মাই। সাক্ষ্যাত কৰি একেলগে ৰাতিৰ ভোজনৰ বাবে কৰীয়ান ভোজনালয় এখনত আহাৰ খালো। ষষ্ঠী দিনা বান্ধবী মাইয়ে ঠিক কৰা এটা যাত্ৰাৰ( তেৰেল্জ ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান আৰু চেংগীজ খানৰ বিশাল মূৰ্তিৰ) বাবে, সেই ৰাতি ১২ বজাত ভিয়েটনামৰ আন এজনী বান্ধবী ফিবিও আহি উলাল। বহুত চৰ্চা কৰা হ'ল বুৰঞ্জীত মংগোলীয়া কিমান শক্তিশালী আছিল, আৰু মস্ক' হৈছে 'মস্কৱা' যি মংগোলীয়াৰ ভাষাত তেৰা বেকা, আৰু মস্ক' নদীখনক দৰ্শাই। সপ্তম দিনা আমাৰ চিনাকি হ'ল গাইড উকা, এগৰাকী স্বাধীন পৰিশ্ৰমী মহিলা আৰু ড্ৰাইভাৰ বিলগে, যাৰ গবিৰ বাট পথ নথকা দিশহীন মৰুভূমিত গাড়ী চলোৱা ২০ বছৰৰ অভিজ্ঞতা, লগত লিচবেথ, বেলজিয়ামৰ আৰু মেৰ্ছিডিজ উৰুগুৱেৰ পৰা, আৰু আমি ৮ জন গাইড আৰু ড্ৰাইভাৰ সহ ওলালো ৫ দিনিয়া গবি মৰুভূমিৰ যাত্ৰা সূচী লৈ। গবি হৈছে শীতল মৰুভূমি, কবলৈ গ'লে এলপাইন মৰুভূমি, যি বালিৰ নহয়, পাথৰ আৰু সৰু সৰু ক্ষুপৰে গথিত, বালিময় পৰিবেশ কেৱল বায়ান সংগৰ জীলাত সংগৰ মৰুভুমিতহে, তাতে পোৱা যায় দুই কুঁজ থকা উত্ । গবি মৰুভূমিত ৰাতিৰ সময়ত ঠান্ডা প্ৰায়ে ০ ডিগ্ৰী বা তললৈ যাব পাৰে। আৰু গছ গছনি নোহোৱাৰ বাবে প্ৰায়ে বতাহ বলে, সেই পৰিস্থিতিত বাহিৰত থকাটো আৰু কঠিন হৈ পৰে। আমি ৪ ৰাতি তাৰ সংস্কৃতিক গেৰ তম্বুতে কতালো, কেতিয়াবা গা ধোৱাৰ সুবিধা থাকে, কেতিয়াবা নাথাকে, শৌচালয়বোৰো কেঁচা। প্ৰায় সকলো সময়ৰ আহাৰ তৈয়াৰ কৰে আমাৰ গাইড উকায়ে, আৰু খোৱা হয় এই গেৰ তম্বুতে নহ'লে নিল আকাশৰ তলতে। এই প্ৰকৃতিৰ কাষ চাপি কটোৱা সময়বোৰ বৰ নষ্টালজিক।মংগোলীয়াৰ জনসংখ্যা ৩০ লাখ, তাৰে ১৫ লাখ উলান বাটৰতে থাকে, সেই বাবে গাঁৱে ভূঞে কেৱল ১০০ৰ পৰা ২০০০লৈকেহে মানুহ দেখা পাব, এইটো দৃশ্যও আমাৰ বাবে বিৰল, ভৰতখনটো মূৰ্গীৰ গৰালৰ দৰে ভীড়। আমি ভাৰতীয়ই নিজৰ জীৱন পুঞ্জী এদোখৰ মাটী বা এটা ঘৰ কিনোতে লগাই দিওঁ, কিন্তু মংগোলীয়াত তম্বুতে থাকিও দৃষ্টিৰে দেখিব পৰা দুৰ দুৰণিলৈকে প্ৰতিবেশী নাপায়। এই যাত্ৰাৰ প্ৰতি দিনৰ খৰচ আছিলে প্ৰায় ৩০০০ টকা প্ৰতিজনৰ, খুব আনন্দ আৰু ফুৰ্তিৰে কেনেকৈ ৫ দিন অতিক্ৰম কৰিলো গমেই নাপালো। আৰু বিভিন্ন দেশৰ বন্ধু-বান্ধৱী সকলৰ লগত নিজৰ সাংস্কৃতি কথোপকথনবোৰ কেতিয়াও শেষ নহ'ব যেন হৈ পৰিছিলে। তথাপিও বিদায় নিশ্চিত আছিলে, মোৰ যাত্ৰা ২৩ ছেপ্টেম্বৰৰ সন্ধিয়া মংগোলীয়া-চাইনা সীমান্তৰ চহৰ জামীন উডলৈ আছিলে, দিনৰ ভাগতে উলান-বাটৰ চহৰখন ফুৰিলো আৰু কাষতে থকা জেইচন পাহৰলৈ গৈ অলপ মংগোলীয়াৰ বুৰঞ্জীৰ বিষয়ে জ্ঞান লাভ কৰিলো, যেনে উলান-বাটৰ মানে হৈছে ৰঙা-বীৰ, ৰাছিয়াক সমৰ্পিত, কাৰন ৰাছিয়াই মংগোলীয়াক চাইনাৰ অধিপত্যৰ বিৰুদ্ধে সহায় কৰিছিলে। সন্ধিয়া উলান-বাটৰ ট্ৰেইন ষ্টেচনলৈ ঢাপলি মেলিলে, নিচেই সৰু ট্ৰেইন ষ্টেচনত প্ৰায়বোৰ প্লেটফৰ্মত মালবাহী ট্ৰেইন, কেৱল প্ৰথমটো প্লেটফৰ্মতহে যাত্ৰীবাহী ট্ৰেইন। ট্ৰেইনেৰে জামীন উড পালো ৰাতিপুৱা ৭ঃ০০ বজাত গৈয়ে গম পালে যে ৰাস্তাৰ সীমান্ত সেই দিনা বন্ধ, এজন সৎলোকে ভঙা ইংৰাজীতে সেই কথাৰ অৱগত কৰাই ৮ঃ৩০ত যাব লগীয়া এখন ট্ৰেইনৰ বিষয়ে কলে আৰু ট্ৰেইনৰ টিকট ক্ৰয় কৰিবলৈও সহায় কৰিলে। সেই ট্ৰেইনতে ইমিগ্ৰেছনৰ কাৰ্য্য সম্পন্ন কৰাৰ পিছত মংগোলীয়াৰ অধিকাৰী সকলে ট্ৰেইনখন যাব দিলে ৯ঃ৩০ত প্ৰায় এঘন্টামানত গৈ ওলালো চাইনৰ সীমান্ত চহৰ এৰলিয়ানত। তাত ৰৈ আছিলে মোৰ বাবে এক বিভিন্ন অভিজ্ঞতা। চাইনাৰ সীমান্ত মংগোলীয়াৰ নাগৰিকে পাৰ কৰে, আৰু কিছু সংখ্যক ইউৰোপৰ নাগৰিক থাকে প্ৰায়ে কিন্তু তেখতসকলৰ বাবে বিৰল ভাৰতীয় পাছপৰ্টৰ দৃশ্যত মোক সন্দেহৰ ভিত্তিত প্ৰায়ে ১ঃ৩০ ঘন্টামান জেৰা কৰিলে, কিন্তু সকলো ঠিক ঠাকে পায় শেষত এৰি দিলে( ৰাজনৈতিকভাৱে ভাল নোহোৱা দেশবোৰত এনে আচৰণ সাধাৰণতে পোৱা যায়। এনে পৰিস্থিতিত নিজৰ সতৰ্কতা আৰু বুদ্ধি ব্যৱহাৰ কৰিব লাগে)। ১২ বজা দুপৰীয়াৰ এই সীমান্ত চহৰত কোনেও ইংৰাজী বুজি নাপায়ে, তাতে সীমান্ত বন্ধৰ বাবে বাছ নাছিলে সন্ধিয়া ৪ঃ৩০ত এখন বাছে আছিলে প্ৰায় ২০০০ টকাত পিছ দিনা পুৱা ৪ঃ০০ বজাত বেইজিং চহৰৰ ডাহংমেনত পোৱালেগৈ। তাতে ৫ঃ৩০ প্ৰথম মেত্ৰ'লৈ ৰখিলো, মেত্ৰ'ৰে গৈ ওলালোগৈ চিনজিকৌ ষ্টেচন য'ত আছিলে মোৰ বেইজিঙৰ আৱাস ৰেড লেনতাৰ্ন গেষ্ট হাউচ। বেইজিঙৰ ২০ ডিগ্ৰীৰ বতৰে মোৰ দেহত চাইবেৰিয়া-গবিৰ শীতৰ কপকপনী নাইকীয়া কৰিলে, টোপোলা পেলায় ঢাপলি মেলিলো চিয়ানমেন স্কুৱেৰলৈ আৰু নিষিদ্ধ চহৰলৈ, নামতহে(চাইনাৰ বহু যোগৰ ৰাজকীয় মহল হিচাবে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিলে এই নিষিদ্ধ চহৰখনকে) খোজেৰে আকৌ ঘুৰি আহিলো চিয়ানমেনৰ পৰা চিনজিকৌ লৌকে। ভাগৰত জীৰণি লবৰ বাবে হোষ্টেললৈ আহিলো আৰু সামৰিলো দিনটোৰ বাবে। পিছদিনা ৰাতিপুৱা অৰ্থাৎ মস্ক'ৰ পৰা আৰাম্ভ কৰা ২ সপ্তাহৰ অন্তৰত বিখ্যাত চাইনাৰ বৃহৎ বেঢ়াখন চাবলৈ ওলালো জিনচালিং এলেকালৈ, আৰু বহুত এলেকাৰ পৰা চাব পৰা যায়, কিন্তু ভাল দৰে সংৰক্ষিত আৰু নিৰিবিলিত উপভোগ কৰিবলৈ জিনচালিংত ভাল। পোন্ধৰতম আৰু বেইজিংত মোৰ অন্তিম দিনা মই গ'লো উত্তৰ-পশ্চিম দিশৰ বেইগঙমেন ষ্টেচনৰ কাষতে অৱস্থিত গ্ৰীষ্ম কালীন মহললৈ, যি চাইনাৰ বুৰঞ্জীত খ্যাত। আৱেলিৰ ৬ বজাত হোষ্টেলৰ পৰা মোৰ টোপোলা বান্ধি ওলালো ডংচিমেন ষ্টেচনলৈ তাৰ পৰা এয়াৰপৰ্টৰ বাবে মেত্ৰ'লৈ এয়াৰপৰ্ট পালো। আৰু স্মৃতি ৰৈ যোৱা এটা মহা যাত্ৰাৰ সামৰণি পেলাই মোৰ বৰ্তমানৰ আৱাস ডহা, কাটাৰ অভিমুখে বিমান যাত্ৰা কৰিলো। এই ট্ৰান্স চাইবেৰিয়ান বিশাল যাত্ৰা, যি ইতিহাসৰ বিভিন্ন সময়ৰ, বিভিন্ন জাতি- জনগোষ্ঠীৰ, বিভিন্ন নীতি নিয়মৰ পাঠ মেলি দিলে নিজতেই এক বিস্ময়। মানুহৰ জীৱনকাল এনেই কম, তাতে এনেকুৱা এটা অনুভৱ অতুলনীয়, যাক বাক্যৰে বুজাব নোৱাৰি।
